هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست
هــــركجــــــــا سر بنهى سجدهگه آن زيباست
همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند
در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست
جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند
اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟
عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند
ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست
فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد
غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟
بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن
