سلام همشهري. خدا قوت!
کوچک بودم اما...
صداي شليک ها را مي شنوم... صداي اشک هايم را مي شنوي؟
سکوت خوزستاني, رسا تر از هر فريادي به گوشم مي رسد... و دريغ! نمي شنوند اين سکوت گوشخراش را.
هنوز سالهاست که به خاطر نام خوزستاني, متهم مي شوم به سيه چردگي و لهجه دار بودن! و تماشا مي کنم حيرت دوستان را که " خوزستاني هستي و اينقد سفيد؟!! پس چرا اصلا لهجه نداري؟"...
ولي مي داني؟
صفاي اينجا را هيچ جاي ديگر ندارد. نمي توانم اشتياقم را از آمدن شب هاي قدر پنهان کنم... که شب هاي قدر را اينجا... در مصلا... با صداي آهنگران, هيچ جاي ديگر قدر نمي دانند.
التماس دعا.
