و اما بعد...مشكل ما اينه كه داريم شهدا رو اسطوره ميكنيم...البته شكي نيست در اينكه اون بزرگواران چقدر عزيز هستن برامون چرا؟؟؟چون آرامش و آسايش امروزمون رو مديون اوناييم...چون اگر به جبهه هاي جنگ نميرفتن معلوم نبود الان خاك اين كشور در مصادره ي كدام نامردهاي روزگار بود...ولي...
ولي دوست عزيزي كه تا يك ذره از زندگي شهيدانمون متفاوت با اون چيزي كه توي ذهنت شكل گرفته حرف ميزنيم جوش مياري...خواهر من، برادر من باور كنيد اونايي هم كه شهيد شدن خيلي هاشون مثل من و تو جوون بودن با همون آرزوهاي دوران جواني و با همون شور و شوق...اونا هم توي زندگشيون عاشق شدن...اونم يه عشق زميني...شايد مثلا عاشق دختر همسايه....باور كن همون افرادي كه به جبهه رفتن خيلي از شيطنتهاي جووناي امروزي رو داشتن...باور كن...اينارو ميگم چون خودم خيلي هاشون رو ميشناسم...اما فضاي روحاني و مقدس جبهه خيلي از اوناروبه خدا نزديك كرد...خيلي هاشون رو زير و رو كرد...همونطور كه خيلي هاشون هم اصلا تغيير نكردن...تازه به نظر من فيلم اخراجي ها تنها بخشي از واقعيات رو گفته چون واقعا خيلي هاي اونايي كه رفتن جبهه و شهيد شدن يا نشدن جانباز شدن يا نه كوچكترين تغييري نكردن....جوان طالب هيجانه و شايد خيلي ها به اين دليل به ميدان جنگ رفتن اينارو ميگم چون ميشناسم اين آدما رو...
و خيلي ها هم كه با ايمان تمام به جبهه هاي جنگ رفتن و امروز به آنها جانباز گفته ميشه هنوز هم كه هنوزه وقتي ازشون ميپرسي چرا رفتي جبهه هيچ حرفي براي گفتن ندارن...
دوستان من اينارو گفتم، ولي در كنار همه ي اينا آدماي با ايمان و عقيده ي راسخ هم بودن...ولي شما را به خدا براي يكبار هم كه شده بياييد و به دور از تعصب به قضيه نگاه كنيد...شايد به نتايج جالبي رسيديد...
