خوشحالم ازينكه بازم منو به بزم دل نوشته هات دعوت كردي و خوشحالترم ازينكه دوباره با قلم توانات ، يه درد مشترك رو به در قالب الفاظ ياد آور شدي تا يادمون باشه كه هميشه اين چيزي كه هستيم و اين جايگاهي كه داريم ، شايد حقمون نبوده ، شايد قصوري شده و شايد برعكس چون يه شب سرد زمستوني به واسطه پرداخت اندك پولي كه به اون پسر بچه اي كه از فرط سرما گونه هاش مث لبوي دوره گرداي زمستون سرخ شده بود در ازاي دريافت چند شاخه گل پلاسيده اي كه به شايد نمي شد حتي يه نيم ساعتي هم استفاده كرد و به قول عوام ، بيشتر ، اين خريد جنبه معنوي داشت ، قسمتمون شده ، نمي دونم !...

و اما شايد دونستن اينا كار من و تو نباشه و وظيفه ما اينه كه در زيبائي گلسرخ غرق بشيم و شناسائيشو بسپاريم به دست اهلش .

به واسطه همون دلاي مهربوني كه بين تو و خدات بود منم از خدا مي خوام كه حق حقيقت وجودي خودشو به من و اونائي كه جوياي حقيقتند رو بشناسونه .

يا علــــــــــــي