سلام به بهترين دوست وبلاگيه من.
معلم. عشق. دانشجو
پس شمام دانشجويين؟ ميشه بپرسم چي ميخونيد و چند سالتونه؟
تا حالا هم اگه نيومدم شرمنده روي ماهتم. هم خيلي وقته كارت نداشتم. هم اينكه وبلاگت هر كاري ميكردم صفحش برام خالي باز ميشد. مطلب شهر من، من به تو مي انديشمت خيلي قشنگ بود.نظرم دادم قبلاً خوندي ديگه؟
اوج خودم را گم كرده ام." آره؟ چرا تو اينجوري شدي؟؟؟؟ ها؟
آن طرف ، سياهي من پيداست... اينه؟
دست هايم پر از بيهودگي جست و جوهاست.؟؟؟
ميان دو لحظه پوچ ، در آمد و رفتم.؟
باشه تو ام آره. خدايي تو ديگه چرا؟ اينارو گفتم چون ميدونم شعري تا داستان خود آدم نباشي اينجوري نميذاره تو وبلاگ. دوست خوب بيشترفكر كن.تنهايي هم رفيق با معرفتيه چون هيشكي نيست. تويي و خودت اونوقته كه احساس روي برگها ميلغزد نه برگ روي احساس! چون تو خلا خودت اوني كه هميشه بودو ميبيني و همراهيش شگفت زدت ميكنه.به خدا توكل كن. غصه جاش تو دل نيس. اگه بود واسه هميشه ميموند. مياد و ميره.زودتر بيرونش كن. صاب خونه يكي ديگس.گمش نكن..... هميشه شاد باشي