سلام غريب آشناي گرامي . از نظر بنده هم خيلي از چيزهايي كه گفتي عين حقيقته . ولي در خصوص اين كار دوستمون بايد عرض كنم كه با همه ي وجودي كه جمع كثيري از بچه جبهه اي هايي که عارفانه و دلاورانه به شهادت رسيدن و الگوي خيلي قشنگي هم براي من و شما شدند ، پيشينه ي امام زاده گونه نداشته و بعضا گناه کبيره ي خفن هم تو پرونده شون ثبت شده بوده ، اون لحظه که تو جرگه ي ساکنين جديد بهشت قرار مي گرفتن ، مدت ها قبل راهشون رو شناخته بوده و هدفشون معين شده بود وگرنه هر بي سرو پايي که تو اين جمع جا نمي شد . شايد شما به تر از من بدونيد اوني که نماز نداشته باشه ، هيچ کدوم از اعمالش مورد قبول حضرت حق قرار نمي گيره ولو اين که پر از حسنات ظاهري باشه . يعني هر چه قدر هم از اين و اون دست گيري کنه و خير برسونه ، هيچ تأثيري تو جامعه نخواهد داشت . و عمل و کار خير وقتي به سر انجام مقصود مي رسه که برکتش به تمام جامعه تعميم پيدا کنه . شايد شما هم قصه ي داود ديوونه رو شنيده باشيد . کسي که سال هاي جووني ش رو تو محله هاي بازار تهران با عربده کشي و زور گيري و قمه کشي سر کرده بود . با اين و اون شرط بندي مي کرد سر اين که تو پيت حلبي عرق بخوره و ... ولي همين داود ديوونه وقتي نسيم خوش نواز ايثار تو جبهه ها به مشامش مي رسه ، از اين رو به اون رو ميشه . خاطرات دوستانش رو بريد پيدا کنيد و ببينيد که داود چه آدمي شده بود و دست آخر هم به قشنگ ترين شکل ممکن در راه حضرت دوست کشته شده و اسم شهيد داود ابراهيمي سر زبون ها مي افته . ولي آيا همين داود ديوونه ي قصه ي ما تارک الصلاة بود ، همون طور که قهرمان هاي اين تأتر رو حوضي دوستمون بودن و با افتخار هم شربت شهادت رو تا ته سر کشيدن ؟ و يا ... گفتني در اين رابطه زياده ولي کسي مثل همين دوست مشترکمون که سال هاي شيرين عمرم رو باهاش سر کردم ارزش پرداختن به اين گفتني ها رو نداره .

مؤيد و پيروز باشيد .

يا علي ...