ديدم در آن كوير درختي غريب را
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي،
بي برگ و بار ،زير نفسهاي آفتاب
در التهاب،
در انتظار قطرِِِه باران
در آرزوي آب.
ابري رسيد
چهره درخت از شعف شكفت...
شعر قشنگي بود مثل هميشه!موندم اين سليقه ي تو فقط توي انتخاب شعر اين قدر محشره يا توي زمينه هاي ديگه هم خوش سليقه ايي؟!