سفرنامه یک مریخی

غریب آشنا ( دوشنبه 86/1/27 :: ساعت 10:39 صبح)

A Martian Sends a Postcard Home

Caxtons are mechanical birds with many wings
and some are treasured for their markings-
they cause the eyes melt
or the body to shriek without pain
I have never seen one fly, but
sometimes they perch on the hand.
Mist is when the sky is tired of flight
and rests its soft machine on ground:
then the world is dim and bookish
like engravings under tissue paper.
Rain is when the earth is television.
It has the property of making colors darker.
Model T is a room with the lock inside-
a key is turned to free the world
for movement, so quick there is a film
to watch for anything missed.
But time is tied to the wrist
or kept in a box, ticking with impatience.
In homes,a haunted apparatus sleeps
that snores when you pick it up.
If the ghost cries they carry it
to their lips and soothe it to sleep
with sounds. And yet, they wake it up
deliberately , by tickling with a finger.
Only the young are allowed to suffer
openly. Adults go to a punishment room
with water but nothing to eat.
They lock the door and suffer the noises
alone. No one is exempt
and everyone’s pain has a different smell.
at night, when all the colors die,
they hide in pairs
and read about themselves-
in color, with their eyelids shut.

ترجمه از غریب آشنا :

سفرنامه یک مریخی
در این دیار پرندگانی مکانیکی می بینی با بالهای بسیار

روی پشت هر یک "عددی" نوشته شده است که زمینی ها به اندازۀ آن عدد به پرنده احترام میگذراندبعد از چند ساعت خلوت کردن با این نوع پرنده ، حالت خاصی به تو دست خواهد داد: گاهی چشمت را ذوب می کنند

و گاهی موجب می شوند بی هیچ دردی به خود بپیچی!!!

تا به حال ندیده ام هیچکدام پرواز کنند اما شاهد بوده ام که گاه روی دست صاحب خود می نشینند تا با او خلوت کنند .
گاهی آسمان از پرواز خسته می شود و ماشین عظیم اما لطیف خود را روی زمین می نشاند که این مردمان آن را مه می نامند. در این حالت دنیا تار و مبهم می شود: انگار که بخواهی سنگنوشته های زیر یک دستمال کاغذی را بخوانی!

دنیایشان مثل "تلویزیون سیاه و سفید" است ... تا : زمانی که اتفاقی خاص رخ بدهد و "رنگها" را جلوه گر سازد . زمینی ها این رخداد را باران میخوانند .
اتاقکهای خاصی وجود دارند که دنیا را از داخل قفل می کنند

کافی است درون اتاقک بنشینی و کلید را بچرخانی : بلافاصله دنیا را می بینی که آزاد شده و با شتاب از کنار تو عبور می کند : انگار که از درون اتاقک فیلم سریعی را مشاهده می کنی!

آدم ها زمان را به مچ می بندند یا آن را درون جعبه حبس می کنند ، و زمان بیچاره مدام با بی تابی به دیوار جعبه می کوبد به این امید که شاید بتواند آزاد شود!!

در خانه هر زمینی ، روح خفته ای نگهداری می شود که اگر آن را از جا برداری می توانی صدای خرناسش را بشنوی. در شگفتم از کار این آدمها...

: گاهی که روح فریاد زنان از خواب می پرد آنرا در آغوش می گیرند ، در گوشش لالایی می خوانند ... تا دوباره به خواب برود

. حال آنکه گاه همین آدم ها تعمداً با انگشت اشارۀ خود ، روح را قلقلک میدهند تا بیدار شود!!!

فقط بچه ها اجازه دارند که در انظار عمومی "درد بکشند"

بزرگترها به اتاق های تنبیه ویژه ای می روند که آب دارند اما از غذا خبری نیست! : در را قفل می کنند و به تنهایی ناله کرده و درد خود را تحمل میکنند . هیچیک از آنان از این تنبیه مستثنی نیست و رنج و نالۀ هر یک "بوی" متفاوتی دارد.

شب ها وقتی همۀ رنگها می میرند ، آدمها پنهان می شوند ، و هر یک با چشمان بسته داستان زندگی خود را به رنگی مشاهده می کند .

راستی اگه ما هم مریخی بودیم کتاب، مه ، باران، اتومبیل، ساعت ، تلفن، دبلیو سی

و خواب رو چطور توصیف میکردیم؟؟

کلمات کلیدی : عمومی

نوشته های دیگران ()

	لیست کل یادداشت های این وبلاگ
عیادت پست چهلم : پایان حرف حق فقط عزاداری؟ آخرین خدانگهدار غریبه خاطره دردهای من نگفتنی است... غریب این را همه می دانند ابرااا عجب آواز خوشی در راه است [عناوین آرشیوشده]

	فهرست ها
RSS Atom خانه ارتباط با من درباره من پارسی بلاگ اوقات شرعی 11: بازدید امروز 2: بازدید دیروز 187056: مجموع بازدیدها