ري‌را
به خاطر داري آن روز غروب
تو گفتي بوي ميخک و ستاره مي‌آيد،
اما صدايي شبيه صداي بامداد آمد:
شما شيونِ اسپند را
بر آتش نديده‌ايد!


بعد يک فوج ستاره‌ي سپيد را ديديم
با آسماني که باکره بود
و ترانه‌اي که لبِ پنجره
به گلويِ گلدان ... نُک مي‌زد!


من هنوز نمي‌دانم چرا
غروبِ هر پنج‌شنبه گريه‌ام مي‌گيرد!
برايم بنويس
شاعرانِ بزرگ ... به ماه کامل چه مي‌گويند!